موارد زیادی هست که همه مون میدونیم که کار غلطیه ولی انجام میدیم.
مثلا:
- غیبت کردن و پشت سر افراد بدگویی کردن در حضور بچه ها
- دروغ گفتن حتی دروغ های ساده در حضور کودکان
- پرخاش کردن و خشونت و دشنام در حضور کودکان
- دادن قول و وعده های خارج از تعهد به کودکان
- تهدیدهای عاطفی و ایجاد ترس در حضور کودکان و ….
موارد زیادی از این دست هست که ما روزانه انجام میدیم و تازه به زشتی و نادرست بودن آن واقفیم … پدری که در حضور کودک و همسرش عنان اختیار را از دست می دهد و در خیابان بخاطر یک رفتار بد دیگری شروع به دعوا میکند و یا مادری که با کنترل نکردن خشم خود پدر خانواده را مورد خطاب طعنه و کنایه و بی مسیولیتی در حضور کودک می کند.
مواردی که گفته شد تقریبا کم و بیش همه مون به اثرات مخربش در روی روح و روان کودک واقفیم .
مواردی رو که الان خدمتتون میگیم رو شاید به اهمیتش واقف نباشیم ولی روی خوشبختی کودکمون در آینده تاثیر شایانی داره:
خیلی از ما روزانه جملاتی رو به زبون میاریم که بار منفی بالایی دارند و ما اصلا نمی دونیم که چه تاثیری روی بچه های ما خواهد گذاشت . مثلا:
- فرض کنید در خانواده ای مرتب بدون در نظر گرفتن اینکه بچه ها حضور دارن گفته میشه
- ایران جای زندگی کردن نیست …
- آینده ای اینجا وجود نداره ….
- مملکت نیست اینجا که ….
- محاله کسی بتونه بدون پارتی اینجا پیشرفت کنه ….
- خوشبختی واسه پولدارهاست …
- بعضیا اساسا از اول خوشبخت به دنیا میان ….
- طرف باباش پولداره . وقتی فوت کرده کلی براش ارث و میراث گذاشته بچه هاش دارن کیف میکنن . از این شانسا هم نیاوردیم …..
- این همه بدبختی صبح تا شب دارم آخه چه جوری توقع دارین خوشحال باشم ….
- دنیا دار مکافاته ….
و جملاتی از این قبیل ….
آیا تا حالا روزی رو دیدید که بدون شنیدن این حرفا بگذره ؟
تا حالا فکر کردید یک کودک چطور می تونه در سرزمینی آینده ش رو بسازه که اولین و معتمدترین بزرگترش هیچ امیدی به آینده ش نداره. وقتی ما افراد پولدار رو خوشبخت میدونیم و این رو مدام جلوی بچه هامون تکرار می کنیم ناخواسته داریم دید اونها رو نسبت به زندگی بر مبنای پول می کنیم . وبهشون میگیم که فقط به پول فکر کنند و با این تفکر بزرگشون میکنیم که اگه نتونستی پول زیاد بدست بیاری قطعا خوشبخت نخواهید شد . فکرشو کردید که با این تفکر خودتون رو بردید زیر سوال . از اینکه کودک فکر کند پدر و مادر من عرضه اینکه پولدار شوند رو نداشتند. چطور انتظار داریم در جامعه مون که مرتب داره این تفکر در اون بزرگ و بزرگتر میشه افرادی پیدا شوند که مهربان باشند و کار هموطنشون رو راه بندازن.
بکوشید جملات منفی رو از خودتون و زندگیتون دور کنید . از افرادی که نگاه بدبینانه ای به زندگی دارند و مرتب اهل شکایت کردن هستند فاصله بگیرید و یا سعی کنید نگاهشون رو تغییر بدید.
بیاین از این زاویه نگاه کنیم:
اگه کودک ما با مثبت اندیشی و دید مثبت به زندگی نگاه کنه و همیشه مشکلات رو به عنوان یک مسیله قابل حل ببینه نه اینکه فکر کنه راه حلی وجود نداره .رفتار دیگران رو اصلاح میکنه و تاثیر نمیگیره .یادتون باشه والدین بزرگترین الگوی کودکان هستند و وقتی کودک ببینه که در خونه پدر و مادرش همه مشکلات رو با مشورت و تامل حل میکنن و اون رو به عنوان یک مسیله غیر قابل حل نمی بینن قطعا او هم به همین منوال رشد میکنه .
کودکی با اعتماد به نفس و مستقل
چیزی که ما همه مون آرزوش رو داریم و توجه نمی کنیم که با چه نکات ساده ای پایه های اعتماد به نفس کودک رو در هم می ریزیم
- یه نکته مهم دیگه
یادمون باشه با تغییر در وجود خودمون و رفتار خودمون همه چیز اصلاح نمیشه و همه دیدگاه های مخرب از بین نمیره اما میتونیم با نمونه قرار دادن خود به عنوان کسی که حاضر نیست یکی از قربانیان بازی زندگی باشد ، به میزان زیادی این بد بینی رو کاهش بدیم . زمانی که تصمیم گرفتیم نمونه زنده شخصی باشیم که می داند چگونه از زندگی لذت ببرد و قبول کردیم این تغییر صرفا بخاطر خوشبختی فرزندانمون نیست بلکه به نفع شخص خودمون هم هست ، به خاطر بیاریم واقعا چه چیزهایی برای لذت بردن از زندگی لازم و ضروری ست .
بیشتر ما والدین اهمیت بیش از اندازه ای برای یادگیری اصول و قواعد ، کسب دانش ، موفقیت ، پول و پاداش های بیرونی نظیر داشتن شغل خیلی خوب و مسایلی از این دست قایلیم .اما بیشتر وقت ها به این مزایا به عنوان مهم ترین ارزش هایی که هر فردی میتواند داشته باشد به عنوان الگو نگاه می کنیم حتی اگر به قیمت از دست دادن کیفیت های معنوی مهم تری نظیر برخورداری از شادی و نشاط درونی باشد
ادامه دارد …
